Erik @ Work

Een van de redenen om naar San Diego te gaan is natuurlijk omdat het hier gewoon surfachtig cool is, Dude.

Maar naast uitjes naar het strand, aquarium, legoland, disneyland etc. etc. zijn we hier eigenlijk omdat ik gewoon heel hard moet werken. Mijn eerste week op de University of California, San Diego zit er bijna op en hieronder volgt een kleine beschrijving van het resultaat.

Ik heb nog niet heel veel kunnen doen, want Amerika is een land van papierwerk. Als je dacht dat de Nederlandse belastingdienst het mis had met de slogan 'leuker kunnen we het niet maken, wel makkelijker'; think again. Hier moet je een W-2 invullen tenzij je een J-1 bent want dan moet je een I-7094 en Nz1489 invullen. Mocht je naast salaris ook benefits krijgen, vergeet dan niet om ook een D204 en een I-748 in te vullen (ja hiero, dank U). Tot slot, als U een per diem krijgt (ja....?), vul dan AUB ook nog een F-204 en D306 in. Oh, OK....

En dat is alleen de belasting. Je moet hier binnen 10 dagen een Californisch rijbewijs aanvragen. Daarvoor heb je een auto en verzekering nodig (serieus: je moet een rijexamen doen en je eigen, verzekerde auto meebrengen). Om een verzekering af te sluiten heb je wel een social security nummer (SSN) nodig. Deze kun je pas aanvragen 10 (!) dagen nadat je bent aangekomen in de US en dan duurt het twee weken voordat je hem daadwerkelijk hebt (hoe bedoel je Catch 22). Vandaag heb ik 2 uur in een kantoor gezeten zodat ik vragen kon beantwoorden die mij een SSN gaan bezorgen. Daarna 1 uur om GWL over te sluiten. 30 minuten om een bankrekening te openen. En zo nog wat dingen. Vandaag heb ik niet gewerkt.
Gelukkig heb ik woensdag 2.5 uur naar een mevrouw kunnen luisteren die helemaal uitlegde hoe ik dit allemaal moest doen.

Ok, genoeg gezeurd: eigenlijk heb ik een super week gehad. Ik ben maandag begonnen: een sleutel van mijn kantoor gehaald, de dame van de loon administratie misselijk gemaakt met de mededeling: 'Mijn situatie is veranderd; ik werk maar de helft van de tijd voor UCSD en de rest op een beurs', mijn laptop op 'het net' aangemeld enz. Aan het eind van de middag was er ook tijd voor het serieuzere werk en ben ik het lab ingedoken (de website van onze groep is hier) om te kijken wat daar gebeurde. Ik kwam al snel aan de praat met ene Alec McCleod (highlander, maar dan iets minder goed gebouwd...inside joke, nevermind). Toen hij hoorde dat ik bepaalde materialen had meegenomen werd hij helemaal enthousiast. De apparatuur die ik wil gebruiken is behoorlijk overbooked (met andere woorden: tot april is die apparatuur bezet omdat iedereen in de groep het wil gebruiken). Alec regelde met Siyuan dat we de volgende dag dit systeem toch konden gebruiken.  

Dus, op dag 2 was ik al bezig om de experimenten te doen waar ik voor gekomen was. Helemaal cool. Voor diegene die niet in de details geïnteresseerd zijn: skip this...
De techniek die we gebruiken heet atomic force microscopy (AFM). In het kort: een staafje heeft een bepaalde resonantie frequentie (denk stemvork: als je met een staafje metaal ergens tegen aan tikt maakt het een 'ping' geluid. De toon die het staafje maakt hangt af van de dikte, lengte en het materiaal waar het van gemaakt is). In AFM gebruik je een staafje (naald) waarvan je de resonantie frequentie kent en die breng je heel dicht in de buurt bij een materiaal dat je wilt onderzoeken. Doordat de naald een beetje blijft plakken aan dit materiaal verandert de resonantie frequentie en deze verandering meet je terwijl je de naald over het oppervlak beweegt. Hoe veel de naald blijft plakken hangt weer af van de eigenschappen van het materiaal en daar leer je dus iets over. Mijn allereerste plaatje zag er zo uit:

De donkere kleuren zijn diep, de lichte kleuren zijn hoog. Je ziet hier dus drie verschillende laagjes van een materiaal (van links naar rechts: hoog, lager hoogst) met daar bovenop kleine bultjes (de 'vlekjes'). Om een idee te krijgen: de breedte van dit hele plaatje is 1/20ste van de dikte van een haar. Het totale hoogte verschil 1/200ste daarvan.
Nu is de truc dat we niet alleen dit hoogteverschil meten. We schijnen ondertussen ook licht op de tip en het materiaal. Artist impression:

De naald en het te onderzoeken materiaal samen werken als een soort radiozender die samen een leuk programma uitzenden (kies hier je favoriete muziek, weergegeven in een rood wolkje). Dit uitgezonden radio signaal leggen we ook vast terwijl de naald rond beweegt. En dat ziet er heel anders uit:

(Dit plaatje en het eerste plaatje zijn tegelijk opgenomen!) Nu zien de bergjes er ineens als gaten uit en de stap van laag naar hoog als een fel oplichtende rand.
Nog interessanter: er lopen vage strepen bij de gaten weg. Uit deze twee plaatjes is nog veel meer informatie te halen....maar zover ben ik dus nog niet.
Waar komen die schuine vlekken vandaan? Geen idee. Waarom is het radio signaal heel sterk op de rand maar heel zwak op het hoogste punt (de donkere lijn rechts van de felle lijn)? Geen idee...Allemaal vragen die ik in de komende maanden hoop te beantwoorden.

Morgen begin ik met de echt interessante metingen: dan ga ik dit experiment nog een keer doen, maar dan met een CO2 laser. Dat is zo'n ding waarmee je echt gaten kan branden in een metalen plaat als je niet op past.
Als alles lukt zien we morgen dingen die nog geen mens ooit eerder heeft gezien.
Vanochtend zat ik in een kantoortje te wachten totdat ik geholpen werd door een mevrouw die mij een social security number kon geven. Op de televisie draaide continu een filmpje van Dr. Sprock (star trek) die vanaf de Enterprise alle Social security zaken via het internet deed ('to boldly go where no one has gone before'). 
Als morgen alles lukt dan ga ik 'boldly' waar nog niemand geweest is.  

Groetjes uit SD,
E