Borrego springs desert

Aangezien we vandaag echt een super dag heb gehad, nu een iets snellere up-date dan mijn om-de-dag-update ;)
Na vanmorgen eerst even geskyped te hebben met opa en oma tijdens ons Amerikaanse ontbijtje:

hebben we de auto gepakt en zijn we richting het oosten gaan rijden met als doel: The Desert. Erik had na een blik op de kaart bedacht dat het Borrego Springs zou worden, wat op ongeveer 2 uur rijden van San Diego ligt.

De weg er naar toe was al erg mooi. Via de bergen kwamen we in steeds grimmiger en rotsachtiger gebied terecht.

 Op aanraden van (o)pa en (o)ma gestopt in Julian voor een pauze met een heerlijk stukje apple-pie
(thanks for 'de tip' ;).

En daarna op naar The Desert.
Na ongeveer 2,5 uur rijden, kwamen we uit op een prachtig punt waar we uitkeken over de woestijn en Borrego Springs.

Na nog een kwartiertje met bochten en met gekromde tenen naar beneden  (mijn hoogtevrees speelt naast diepe afgronden toch nog wel enigszins op...), kwamen we bij het 'Anza-Borrego desert state park' aan, waar we een bezoekje brachten aan het bezoekerscentrum.

In het bezoekerscentrum zelf was informatie te vinden over het park, over de beplanting en over de verschillende diersoorten die in het park leven. De regel die in de 'ontdekkamer' gold, was: kinderen moeten hier alles aanraken. Uiteraard is dat (onze) kinderen op het lijf geschreven, dus vermaakten ze zich met het bevoelen van dierenhuiden (all roadkill, no shooting), het 'opgraven' van botten en het bekijken van de 'gevonden voorwerpen'.

Uiteraard vonden we het bezoekerscentrum erg leuk, maar hadden we niet de hele weg gereden voor enkel het bezoekerscentrum en wilden we The desert graag verder zelf ontdekken. We besloten na een rondje buiten het bezoekerscentrum een stukje te rijden om een goede wandelroute te zoeken.

Dit bleek niet zo makkelijk als gedacht, dus na een tijdje rijden, besloten we om met onze niet zo stoere auto, toch heel stoer off-road te gaan rijden.  

 

Toen het iets te slipperig begon te worden en we het rijden inmiddels ook wel zat waren, parkeerden we de auto en besloten we verder te gaan lopen. Op het moment dat we de deur open deden, werd deze er bijna uitgeblazen door de wind die door de woestijn raasde. De wind viel bij het bezoekerscentrum wel mee, waarschijnlijk omdat dit in de luwte van de bergketen lag, maar zo midden op de kale vlakte raasde de wind behoorlijk om onze oren.

Helaas waren we net te vroeg voor het bloeiseizoen van de cactussen, maar toch was het een hele ervaring de verschillende soorten te zien.

  

 

Nadat Caia (naar meerdere waarschuwingen) echter toch iets te dichtbij kennis maakte met een cactus en de stekels in haar voet kreeg (AU!), besloten we terug te rijden naar Borrego Springs om daar wat te eten.Helaas toch zonder echt wild te spotten op een grote kever, een kolibri-achtige vogel, wat adelaars, mogelijk een gier en een tarantula-hol (? Hiervan zaten er overigens duizenden in de grond).

We vonden een Frans restaurantje, wat zijn naam eer aan deed door zijn entourage en diners met Confit de Canard, Salade de Niçoise en Crêpes voor de kindjes.  

Tijdens het eten begon de zon te zakken en kwam de maan tevoorschijn. Fijn, want we hadden speciaal gewacht op de prachtige sterrenhemel. 

Onze kindjes waren echter inmiddels behoorlijk moe, dus besloten we alvast de berg op te rijden, om daar te kijken naar de sterren. Door het felle maanlicht en het toch nog wat vroege tijdstip (19.30), was de sterrenhemel helaas niet helemaal wat we er van verwacht hadden, maar dit geeft ons een goed excuus om nog een keer te gaan.

Het was in ieder geval zeker het ritje waard! Hier nog een photoshop foto die we al lopend hebben geschoten van de omgeving...

Update...

Lieve allemaal,

Uiteraard zaten jullie allemaal met smart te wachten op de volgende update van onze blog ;).
Ik weet niet of het de kindjes zijn die om 6.00 uur naast ons bed staan, de vele nieuwe indrukken of het feit dat ik 's nachts mijn eigen bedje toch wel een beetje mis, maar de afgelopen week gingen bij mij 's avonds zo rond achten de luikjes toch weer dicht...

Vandaar niet mijn gebruikelijke om-de-dag-update.

Nu moet ik heel eerlijk zeggen dat we de afgelopen week niet heel veel bijzondere dingen hebben meegemaakt (beetje raar om te zeggen in deze toch wel bijzondere situatie), dus daarom een update van ons dagelijks leventje.

Als eerste onze kanjer Kyran. Hij begint nu na 2 weken (met een break van 4 dagen, i.v.b.m. President's Day) zijn draai een beetje te vinden. Gisteren kwam de juf de klas uit met een luid: "No more tears, today!", wat mijn moederhart goed deed. Vandaag toch weer een paar van die 'tears', maar gelukkig waren dit er niet zo veel meer. Hij begrijpt steeds meer van het Engels en ook is hij heel blij dat hij al vriendjes heeft gemaakt. Het is erg leuk om weer kennis te maken met mensen van over de hele wereld. Zo is Kyran bevriend geraakt met de Japanse Max; en heb ik inmiddels gesproken met Franse, Duitse, Braziliaanse en Israëlische ouders.

Ook geen onbelangrijk nieuws is dat Erik is geslaagd voor zijn Amerikaanse theorie-examen voor zijn Californische rijbewijs. Dit rijbewijs hebben we nodig om een auto-verzekering af te sluiten, wat we weer nodig hebben om een auto te kunnen kopen (een auto huren of leasen is qua kosten geen optie meer...)
Wat mij heel blij heeft gemaakt deze week is dat ik, als vrouw van...toch geen examen hoef te doen om verzekerd te zijn en gewoon mijn Nederlandse rijbewijs mag behouden.
Nu zijn we dus hard op zoek naar een 'nieuwe' auto en dat levert leuke zoek-resultaten op, zoals:

 of:



 Enfin, we hopen voor het einde van deze week geslaagd te zijn, aangezien we onze inmiddels derde huurauto deze zaterdag moeten retourneren.

Met onze kleine Caia gaat alles goed, ook al mist ze haar vriendjes uit Nederland wel heel erg. Zo worden in haar spel de nichtjes Kayleigh, Robin en Zoë om de beurt op bed gelegd, gaan ze vliegen of mogen ze mee-eten ("Nee, Lobin, wel luistelen.. (:?). En ook zij begint steeds meer Engels te verstaan en te spreken ("Ik kan ook Engels praten: "yes, yes, no, no." :)

Daarnaast hebben we veel geshopt de afgelopen week. We zijn vorige week met zijn allen naar de outlet in Carlsbad geweest, gisteren heb ik met Caia de Westfield Mall  bezocht (just hanging around at the mall....hihi) en vandaag zijn we naar Kobey's Swap Meet geweest.

 
Eigenlijk hoopten we her en der wat tweedehands of niet al te duur speelgoed op de kop te tikken (aangezien we ook niet alles mee terug kunnen nemen), maar helaas is dat moeilijk te vinden. In de tweedehands winkel waar ik kwam en waar ik vroeg naar speelgoed, vertelde de verkoper mij dat de meeste tweedehands winkels geen speelgoed verkopen, omdat het regelmatig niet meer helemaal heel is. Wanneer een kind dan bijvoorbeeld een oogje inslikt wordt er vaak een rechtszaak aangespannen, wat de verkoop van tweedehands speelgoed tegen houdt...

Op Kobey's swap meet ("Joepie!" dacht ik, "een vlooienmarkt!") vielen niet alleen de producten tegen, maar ook de prijzen die er voor gevraagd werden (35 dollar voor een oud en vergeeld My Little Pony-huis, vond ik iets aan de hoge kant), dus we doen het voorlopig met het speelgoed wat we hebben en uiteraard met heerlijk buiten spelen.

  
 Verder lopen we tegen grappige/gekke/bijzondere dingen aan zoals:
- een ritje met de bus, waarbij je in de bus gepast moet betalen... "Uhhh, Oops, sorry, I've only got $1,75" Terwijl het ritje $2,25 moest kosten. "O, that's ok, miss. Where are from....?
- de oplettendheid van mensen... Ik zit samen met Caia bij de bushalte. Zonder het te merken is mijn Labello uit mijn jaszak gevallen. Een man die aan de overkant van de straat in zijn auto voor het stoplicht staat te wachten, draait zijn raam open: "Sorry, miss, I think you dropped something!"
- de angst voor ziekten.... Ik wil graag als volunteer gaan werken op Kyrans school en loop naar 'The office' om te vragen wat ik daarvoor moet doen. "Ok, then you have to fill in this form (gelukkig maar 1 dit keer), and we need you to get tested for TBC.... (in het kantoor, waar ze me ongetwijfeld wederom zullen vragen of ik geen griepprik wil)        

Het weekend staat voor de deur, dus we zullen er weer lekker op uit gaan en als de vermoeidheid niet toeslaat overmorgen weer een update!

 

Happy birthday Auntie Gayrlan

Lieve (tante) Gayrlan,

Van harte gefeliciteerd met je alweer 19e verjaardag! Dat er nog maar heel veel mogen volgen!

Dikke kussen van ons!

Swimming with seals

Gisteren een bezoekje gebracht aan The Children's pool. Deze stond hoog bovenaan mijn 'to do in San Diego list' en het was ook echt super!
In de folders was te lezen dat het hier op bepaalde momenten (voornamelijk met laagtij) vol ligt met zeeleeuwen. Op het moment dat we de parkeergarage uitkwamen, kwam de zalige vislucht ons al tegemoet :) en toen ik de eerste zeeleeuw naast de grot beneden in het vizier kregen, was mijn dag eigenlijk al gemaakt.

Een bocht verder werd mijn dag echter alleen maar beter. Op de rotsen beneden ons lagen er namelijk naast een hele groep pelikanen, ook een honderdtal zeeleeuwen te zonnen!

Naast de zeeleeuwenrots vonden we een strandje waar we heerlijk konden vertoeven

 

Het water was nog wel koud, maar dat weerhield Kyran er niet van om met zijn zelfgemaakte visnet (van een stok en een plastic zak... We zullen binnenkort maar op zoek gaan naar een leuk klein netje...)  'vissen te vangen' voor de zeeleeuwen. Het wegrennen voor de golven en het beklimmen van de rotsen waren Caia's favoriete bezigheden. 

En wij genoten op onze beurt van onze kinderen, de anemonen, heremietkreeftjes, de aalscholvers, de zeeleeuwen en de pelikanen. Dit is zeker een plek waar we nog een keer zullen komen om de zee in te duiken en de zeeleeuwen wellicht van nog dichterbij te bekijken! Awesome!

Kindergarten and play-grounds

Vrijdag 14-02-2013

De afgelopen week erg druk geweest met Kyrans school. Het is toch wel een beetje wennen voor onze vent, dus daarom ben ik afgelopen week ook wat vaker op school geweest om Kyran een beetje te ondersteunen. Deze mogelijkheid wordt ook geboden, dus daarom heb ik er maar gebruik van gemaakt. Ook wel interessant om kennis te maken met het Amerikaanse onderwijssysteem. Zo is Kindergarten hier toch even wat anders dan de kleuterklas bij ons. De nadruk wordt hier erg gelegd op de Engelse taal. Dit moet ook wel met de grote populatie anderstaligen, maar niet alleen op gesproken taal en woordenschat ligt de nadruk. Ook leren de kinderen hier in kindergarten lezen en schrijven. Waar de kinderen in Nederland nog bezig zijn met beginnende geletterdheid, lezen de kinderen hier boekjes en schrijven ze zinnen. Het werk bestaat uit werkbladen: lezen, schrijven, kleuren, knippen en plakken. Daarnaast is er weinig afwisselend ontwikkelingsmateriaal. De kinderen gaan tijdens het 'centre moment' (vergelijkbaar met ons keuze moment) naar hun eigen 'centre'. Deze centres bestaan uit: boekjes lezen, puzzelen, stempelen, tekenen/schrijven en computeren. Een bouwhoek of huishoek hebben ze hier nog niet van gehoord. Computers worden hier veel gebruikt: Kyrans klas telt er wel 6 (voor de niet leerkrachten onder ons: mijn en Kyrans klas in Nl. tellen er beide 2). De kinderen gaan 1 keer per week naar de library. Deze is behoorlijk riant, dus keuze genoeg!  De klaslokalen in Kyrans school zijn open en lopen door in elkaar, waardoor kinderen gemakkelijk gemengd kunnen worden met andere groepen, maar waardoor je ook veel overlast hebt van het geluid uit de andere groepen. De klaslokalen hebben geen ramen, wat mij wel een beetje benauwde.
De school start om 7.40, voor de kinderen die op school willen ontbijten om 7.20 en eindigt om 14.00. De meeste kinderen kopen hun lunch op school. Omdat Kyran de eerste dag een beetje teleurgesteld was over zijn meegebrachte boterhammetje, besloten we hem vanaf dag twee ook op te geven voor schoollunch, maar na 2 keer een hamburger en chocomel als lunch, weten we nog niet zeker hoe lang we hier mee door zullen gaan (ook al vond Kyran dit heeelemaaal niet erg).

Afgelopen woensdag werd er een bijeenkomst georganiseerd door de commissie die het lesprogramma voor de meertalige kinderen in de gaten houdt. Erg leuk, zeker omdat de hoofdverantwoordelijke voor dit programma aanwezig was en een korte lezing gaf over de manier waarop de Engelse lessen worden aangeboden. Tijdens de bijeenkomst werd ik direct uitgenodigd om Holland te presenteren tijdens 'The International day' die eind mei (of was het maart??) gehouden wordt, dus ook ik kom mijn tijd wel door.

Gisteren had Kyran een beetje een moeilijke dag met veel tranen. Met veel pijn in mijn moederhart heb ik hem (nadat ik er al 2,5 uur bij was gebleven) toch achtergelaten (terwijl hij eigenlijk naar huis wilde). Toen ik hem om 14.00 kwam halen, kwam hij gelukkig blij de klas uit met een grote enveloppe vol met snoep en 'Valentine gifts'! Dit deed ons beide weer goed.

 Tussen de bedrijven door proberen we lekker veel verschillende speeltuinen te bezoeken... Waarom steeds naar dezelfde speeltuin gaan als je er zo'n 100 op andere mooie plekken 'in de buurt' hebt. Vooral de speeltuinen op het strand worden favoriet. Afgelopen dinsdag heb ik samen met Caia in Mission Bay Park gespendeerd.

En omdat Kyran vandaag een vrije dag had, zijn we met zijn drieën naar Crown Point (ook in Mission Bay) geweest. Het was warmer dan gedacht, dus de kleren gingen al snel uit. Niks meegenomen (geen handdoeken/zwemkleding of zonnebrandcrème), dus vermoeid, maar voldaan kwamen onze kindjes met nat ondergoed en licht verbrand na een paar uurtjes weer thuis.

      

Zeg nou zelf: er zijn toch slechtere 'schommeluitzichten te bedenken' :)