Heumpje goes SD: first post!

Hi there everyone!

Bij deze zoals aangekondigd een iets uitgebreider reisverslag van ons 'vliegreisje' voor iedereen die het lezen wil.

Onze vlucht.

Na op vrijdag nog een heerlijk afscheidsfeestje (van Kyrans school) op het ijs gehad te hebben, zijn we naar Alphen gereden om dag te zeggen tegen zussen (tantes) en nichtjes. Een drukke, maar gezellige dag met aan het einde een traantje.

Zoals men (die ons kent) waarschijnlijk zal begrijpen, was de dag voor ons daarmee nog niet afgesloten. Na onze koffers nog een keer gecontroleerd te hebben en alle laatste spullen in de tas gepropt te hebben (ahhhh, kunnen de pannen echt niet mee?), konden de koffers worden ingeladen en konden wij ook ons 'koffertje' in. Slapen, een dosis adrenaline en een meisje wat om 1 uur 's nachts (na net een uurtje slapen) bij je in bed kruipt, gaan over het algemeen niet heel goed samen, dus na de klok van twee uur, drie uur en vier uur gezien te hebben, mochten we er om kwart voor vijf eindelijk uit.

Hoewel het wakker worden voor Caia iets meer moeite kostte, werd Kyran wakker met een luid: "Joepie! We gaan naar Amerika!"

Op Schiphol stond de familie ons al op te wachten. En na een kopje koffie, een laatste foto:

en dikke knuffels en nog wat traantjes was het tijd om door de douane door te gaan. Caia liep onder een luid: "Dag Sinterklaasje, dag, dag, daaaaag!" vrolijk mee.

We konden keurig op tijd boarden en om 10.00 uur vlogen we zoals gepland onze toekomst voor het komende half jaar tegemoet.

Het heerlijke aan deze vlucht was dat het vliegtuig maar half volgeboekt zat (ik had best wat mensen mee kunnen nemen...). Dit hield in dat we niet alleen onze eigen stoelen tot onze beschikking hadden, maar ook gebruik konden maken van drie keer drie stoelen in de middenrij, dus negen extra plaatsen om om te bouwen tot 'slaapbank'.

Onze hoop was dat Kyran en Caia rond een uur of 12 wel moe genoeg zouden zijn om een stevige uil te knappen, maar de enigen die daar moe genoeg voor waren waren Erik en ik. 

Geen kindjes op de 'slaapbank' dus, maar een papa en mama die om beurten een paar uurtjes slaap pakten. Kyran en Caia leken veel meer geinteresseerd in de spelletjes, de filmpjes, het lopen door het vliegtuig 

en het uitzicht (Groenland ziet er dan ook wel echt super mooi uit vanuit de lucht!).

Na 9 uur vliegen werd de landing ingezet en besloot Caia dat dit, om de oorpijn uit de weg te gaan, wel een goed moment was om in slaap te vallen. Aangezien we met 1 koffer, 2 sporttassen, 2 rugzakken, 2 handtasjes en een autostoel als handbagage (waarom hebben we dan ook zoveel meegenomen...) het vliegtuig in waren gekomen, moesten we het vliegtuig ook weer verlaten met 1 koffer, 2 sporttassen, 2 rugzakken, 2 handtasjes, een autostoel en een slapende Caia. Kyran die inmiddels ook al 16 uur wakker was, was werkelijk de dapperste kerel van de wereld en hielp zijn papa en mama gedwee bij het oefenen voor pakezels. 

Onze eerste voet(en) in Amerika! 'Welcome to America' zien wij op de televisieschermen terwijl we de douane van Houston naderen. De rij die we tegemoet liepen, loog er niet om. De Efteling was er niks bij! Aangezien we twee uur de tijd hadden om over te stappen op ons vliegtuig naar San Diego, begonnen we ons enigszins zorgen te maken. Helaas helpen deze zorgen niet aan een plekje verder vooraan in de rij, dus sloten we braaf aan met 1 koffer, 2 sporttassen, 2 rugzakken, 2 handtasjes, een autostoel, een nu nog half slapende Caia en een inmiddels mopperende Kyran. Een keer per 10 minuten konden we weer een stukje doorschuiven en na ruim een uur kwam het einde in zicht. Na nog eens 15 minuten later (vingerafdrukken achterlaten, foto maken, namen controleren, "What will you be doing in America, sir?", stempeltjes in de paspoorten), konden we dan echt onze voeten binnen de Amerikaanse grens zetten. Vervolgens hebben we in een sneltreinvaart onze koffers opgehaald en weer weggebracht. Daarna nogmaals door de security check (ditmaal door de "Transport Security Agency" oftewel, "schoenen uit, alles uit, ook al ben je 2 of 100+) en vervolgens zijn we met zo'n airport-karretje ("Please sir, can you help us, we only have 10 minutes to catch our flight!" "Sure, jump on.") met de wind in de haren naar de gate van ons volgende vliegtuig gebracht.

Zo leeg als onze eerste vlucht was, zo vol zat deze. Vlak na het boeken waren we er al achter gekomen dat we niet met zijn vieren bij elkaar in het vliegtuig zouden zitten. Helaas konden we dit niet telefonisch veranderen en moest dit op het vliegveld in Houston gebeuren. Door het tijdgebrek dat was ontstaan, hadden we dit niet veranderd en dat betekende dat we alle vier her en der verspreid moesten zitten (en waar laat je de handbagage in een overvol vliegtuig). Gelukkig konden we na wat hulp van de stewardessen toch in paren bij elkaar zitten.

We waren alle vier inmiddels zo moe dat het niet heel lang duurde voordat we in slaap vielen. De Hawaaiiaan naast mij was druk bezig met het schrijven van een bericht over het regelen van judges bij een 'Shake that ass contest during pool-parties', toen ik wakker werd. Op het moment dat ik de man wilde vragen waar deze judges dan wel niet op moesten letten (Billen die het beste schudden? Het meest of het snelst?) werd Kyran huilend van de oorpijn wakker. Prioriteiten moeten gesteld worden, dus Kyran in mijn armen gesloten tot we geland waren. Ook mijn oren worden niet gelukkig van landen en half doof kwamen we dan eindelijk in San Diego aan.

Gelukkig waren we redelijk snel bij onze huurauto en duurde het ritje naar ons hotel niet zo lang.

Om 21.00 (Nederlandse tijd 6.00), ruim 24 uur nadat onze reis begon, lagen we alle vier heerlijk in ons bedje.

Maandag 28-01-2013

De aanblik van San Diego en de Pacific Ocean was gisteravond in het schemerdonker al goed bevallen, maar met het zonlicht op het geheel leek het deze ochtend allemaal nog net iets aangenamer. Dit maakte de nacht (waarin ik ongeveer elk uur na 12 uur mee heb mogen maken en waarin iedereen om vier uur klaarwakker leek; Erik is zelfs nog even met Caia op stap gegaan!) weer een beetje goed. 

We mochten gisteren tijdens aankomst in ons hotel 'La jolla shores' vrijwel kiezen welke kamer we wilden. Aan de voorzijde kijken we nu uit op de heuvels van La Jolla (de wijk in San Diego waar wij komen te wonen) en aan de achterzijde hebben we uitzicht op het zwembad van het hotel en de Oceaan. Om 8.00 uur zaten we aan een echt Amerikaans ontbijt met eieren, spek en "hashbrowns" (mashed potatoes) en voor de kinderen pancakes with sirup and butter. 

Het uitzicht bij ons ontbijtje was wel echt fantastisch:

 Net op het moment dat ik naar de Oceaan keek en dacht: "Ik zou wel een pelikaan willen zien", kwam er een vlucht pelikanen aangevlogen. Ik hoopte op 1 pelikaan, maar dit waren er wel 100! Hoe cool is dat? (om de Nederlandse quote van dit moment maar eens te gebruiken). Pas na 15 minuten besloten de pelikanen weer verder te vliegen,  dus ik heb er echt even van mogen genieten. Wie weet: morgen weer...

Na het ontbijt hadden we afgesproken met de mevrouw van ons nieuwe huis om de sleuteloverdracht te doen. We waren hier veel te vroeg waardoor we lekker even de tijd hadden om door de buurt te lopen. Het is, zoals we hoopten, een rustige buurt met vlak achter ons huis een park met een heerlijke speeltuin en een zwembad voor onze kinderen! 

 Super! Ook ons huis viel niet tegen. Een ruime woonkamer en eetkamer en op de bovenverdieping 2 ruime slaapkamers.

Verder was de rest van de middag niet echt om over naar huis te schrijven met een hoop geregel qua bankzaken en dingen die niet lopen zoals je ze gepland had.

Aan het einde van de middag wilden Kyran en Caia heel graag nog even een plons maken in het zwembad. Helaas had Erik zijn zwembroek in ons nieuwe huisje achtergelaten, wat mij genoodzaakt maakte er ook in te duiken. Daar zag ik niet naar uit, aangezien de temperatuur uit de wind erg aangenaam is, maar de wind maakt het toch koud genoeg om mijn UGG's aan te laten (laat staan mijn kleren!). Ik stel mijn kindjes niet graag teleur, dus hup: kleren aan de kant en in het water. Na een kwartiertje werd het me echt te koud en zijn we het warme bubbelbad ingedoken. 

Dit was een goede afsluiting om weer even lekker warm te worden (ja,ja, ik weet het: in Nederland is het veeeel kouder ;).

Na het zwemmen zijn de kinders in slaap gevallen voor de t.v. en is Erik nog even eten gaan halen. Het kostte erg veel moeite om ze net nog wakker te maken om er nog wat voedsel in te krijgen, dus we hopen dat komende nacht niet hetzelfde feestje belooft als afgelopen nacht, maar we zullen zien...

Het is nu 20:40 uur en ook ik zit te knikkebollen achter mijn scherm, dus ik denk dat ik mijn bedje zo ook maar van dichterbij ga bekijken.
*UPDATE*: natuurlijk heeft de blogger even de moeite genomen om wat foto's van het slapend kroost te maken.

Nog even de dingen die tot nu toe de meeste indruk hebben gemaakt: Groenland vanuit de lucht, de verschillende soorten bomen die je hier ziet, de grote wegen, de heuvels in la Jolla, de kolibri die ik zag op de boulevard, de pelikanen, het mega-grote marine-vliegtuig wat bijna over ons huis heen kwam gevlogen (really huge!) en mijn knappe kindjes die zo goed door de reis heen zijn gekomen!

Dikke kussen vanuit San Diego!

Van de week weer een verslag (waarschijnlijk dan iets korter).