Hi there everyone!
Bij deze zoals aangekondigd een iets uitgebreider reisverslag
van ons 'vliegreisje' voor iedereen die het lezen wil.
Onze vlucht.
Na op vrijdag nog een heerlijk afscheidsfeestje (van Kyrans
school) op het ijs gehad te hebben, zijn we naar Alphen gereden om dag te
zeggen tegen zussen (tantes) en nichtjes. Een drukke, maar gezellige dag met
aan het einde een traantje.
Zoals men (die ons kent) waarschijnlijk zal begrijpen, was
de dag voor ons daarmee nog niet afgesloten. Na onze koffers nog een keer
gecontroleerd te hebben en alle laatste spullen in de tas gepropt te hebben
(ahhhh, kunnen de pannen echt niet mee?), konden de koffers worden ingeladen en
konden wij ook ons 'koffertje' in. Slapen, een dosis adrenaline en een meisje
wat om 1 uur 's nachts (na net een uurtje slapen) bij je in bed kruipt, gaan
over het algemeen niet heel goed samen, dus na de klok van twee uur, drie uur
en vier uur gezien te hebben, mochten we er om kwart voor vijf eindelijk uit.
Hoewel het wakker worden voor Caia iets meer moeite kostte,
werd Kyran wakker met een luid: "Joepie! We gaan naar Amerika!"
Op Schiphol stond de familie ons al op te wachten. En na een
kopje koffie, een laatste foto:
en dikke knuffels en nog wat traantjes was het tijd om door de
douane door te gaan. Caia liep onder een luid: "Dag Sinterklaasje, dag,
dag, daaaaag!" vrolijk mee.
We konden keurig op tijd boarden en om 10.00 uur vlogen we
zoals gepland onze toekomst voor het komende half jaar tegemoet.
Het heerlijke aan deze vlucht was dat het vliegtuig maar
half volgeboekt zat (ik had best wat mensen mee kunnen nemen...). Dit hield in
dat we niet alleen onze eigen stoelen tot onze beschikking hadden, maar ook
gebruik konden maken van drie keer drie stoelen in de middenrij, dus negen extra plaatsen
om om te bouwen tot 'slaapbank'.
Onze hoop was dat Kyran en Caia rond een uur of 12 wel moe
genoeg zouden zijn om een stevige uil te knappen, maar de enigen die daar moe
genoeg voor waren waren Erik en ik.
Geen kindjes op de 'slaapbank' dus, maar
een papa en mama die om beurten een paar uurtjes slaap pakten. Kyran en Caia
leken veel meer geinteresseerd in de spelletjes, de filmpjes, het lopen door
het vliegtuig
en het uitzicht (Groenland ziet er dan ook wel echt super mooi
uit vanuit de lucht!).
Na 9 uur vliegen werd de landing ingezet en besloot Caia dat
dit, om de oorpijn uit de weg te gaan, wel een goed moment was om in slaap te
vallen. Aangezien we met 1 koffer, 2 sporttassen, 2 rugzakken, 2 handtasjes en
een autostoel als handbagage (waarom hebben we dan ook zoveel meegenomen...) het
vliegtuig in waren gekomen, moesten we het vliegtuig ook weer verlaten met 1
koffer, 2 sporttassen, 2 rugzakken, 2 handtasjes, een autostoel en een slapende
Caia. Kyran die inmiddels ook al 16 uur wakker was, was werkelijk de dapperste
kerel van de wereld en hielp zijn papa en mama gedwee bij het oefenen voor
pakezels.
Onze eerste voet(en) in Amerika! 'Welcome to America' zien
wij op de televisieschermen terwijl we de douane van Houston naderen. De rij
die we tegemoet liepen, loog er niet om. De Efteling was er niks bij! Aangezien
we twee uur de tijd hadden om over te stappen op ons vliegtuig naar San Diego,
begonnen we ons enigszins zorgen te maken. Helaas helpen deze zorgen niet aan
een plekje verder vooraan in de rij, dus sloten we braaf aan met 1 koffer, 2
sporttassen, 2 rugzakken, 2 handtasjes, een autostoel, een nu nog half slapende
Caia en een inmiddels mopperende Kyran. Een keer per 10 minuten konden we weer
een stukje doorschuiven en na ruim een uur kwam het einde in zicht. Na nog eens
15 minuten later (vingerafdrukken achterlaten, foto maken, namen controleren,
"What will you be doing in America, sir?", stempeltjes in de
paspoorten), konden we dan echt onze voeten binnen de Amerikaanse grens zetten.
Vervolgens hebben we in een sneltreinvaart onze koffers opgehaald en weer weggebracht.
Daarna nogmaals door de security check (ditmaal door de "Transport Security Agency" oftewel, "schoenen uit, alles uit, ook al ben je 2 of 100+) en vervolgens zijn we met zo'n airport-karretje ("Please
sir, can you help us, we only have 10 minutes to catch our flight!"
"Sure, jump on.") met de wind in de haren naar de gate van ons volgende
vliegtuig gebracht.
Zo leeg als onze eerste vlucht was, zo vol zat deze. Vlak na
het boeken waren we er al achter gekomen dat we niet met zijn vieren bij elkaar
in het vliegtuig zouden zitten. Helaas konden we dit niet telefonisch
veranderen en moest dit op het vliegveld in Houston gebeuren. Door het
tijdgebrek dat was ontstaan, hadden we dit niet veranderd en dat betekende dat
we alle vier her en der verspreid moesten zitten (en waar laat je de handbagage
in een overvol vliegtuig). Gelukkig konden we na wat hulp van de stewardessen
toch in paren bij elkaar zitten.
We waren alle vier inmiddels zo moe dat het niet heel lang
duurde voordat we in slaap vielen. De Hawaaiiaan naast mij was druk bezig met
het schrijven van een bericht over het regelen van judges bij een 'Shake that
ass contest during pool-parties', toen ik wakker werd. Op het moment dat ik de
man wilde vragen waar deze judges dan wel niet op moesten letten (Billen die het
beste schudden? Het meest of het snelst?) werd Kyran huilend van de oorpijn
wakker. Prioriteiten moeten gesteld worden, dus Kyran in mijn armen gesloten tot
we geland waren. Ook mijn oren worden niet gelukkig van landen en half doof
kwamen we dan eindelijk in San Diego aan.
Gelukkig waren we redelijk snel bij onze huurauto en duurde
het ritje naar ons hotel niet zo lang.
Om 21.00 (Nederlandse tijd 6.00), ruim 24 uur nadat onze
reis begon, lagen we alle vier heerlijk in ons bedje.
Maandag 28-01-2013
De aanblik van San Diego en de Pacific Ocean was gisteravond
in het schemerdonker al goed bevallen, maar met het zonlicht op het geheel leek
het deze ochtend allemaal nog net iets aangenamer. Dit maakte de nacht (waarin
ik ongeveer elk uur na 12 uur mee heb mogen maken en waarin iedereen om vier
uur klaarwakker leek; Erik is zelfs nog even met Caia op stap gegaan!) weer een
beetje goed.
We mochten gisteren tijdens aankomst in ons hotel 'La jolla
shores' vrijwel kiezen welke kamer we wilden. Aan de voorzijde kijken we nu uit
op de heuvels van La Jolla (de wijk in San Diego waar wij komen te wonen) en
aan de achterzijde hebben we uitzicht op het zwembad van het hotel en de Oceaan.
Om 8.00 uur zaten we aan een echt Amerikaans ontbijt met eieren, spek en "hashbrowns" (mashed
potatoes) en voor de kinderen pancakes with sirup and butter.
Het uitzicht bij ons ontbijtje was wel echt fantastisch:
Net op het moment
dat ik naar de Oceaan keek en dacht: "Ik zou wel een pelikaan willen
zien", kwam er een vlucht pelikanen aangevlogen. Ik hoopte op 1 pelikaan,
maar dit waren er wel 100! Hoe cool is dat? (om de Nederlandse quote van dit
moment maar eens te gebruiken). Pas na 15 minuten besloten de pelikanen weer verder
te vliegen, dus ik heb er echt
even van mogen genieten. Wie weet: morgen weer...
Na het ontbijt hadden we afgesproken met de mevrouw van ons
nieuwe huis om de sleuteloverdracht te doen. We waren hier veel te vroeg
waardoor we lekker even de tijd hadden om door de buurt te lopen. Het is, zoals
we hoopten, een rustige buurt met vlak achter ons huis een park met een
heerlijke speeltuin en een zwembad voor onze kinderen!
Super! Ook ons huis viel
niet tegen. Een ruime woonkamer en eetkamer en op de bovenverdieping 2 ruime
slaapkamers.
Verder was de rest van de middag niet echt om over naar huis
te schrijven met een hoop geregel qua bankzaken en dingen die niet lopen zoals
je ze gepland had.
Aan het einde van de middag wilden Kyran en Caia heel graag
nog even een plons maken in het zwembad. Helaas had Erik zijn zwembroek in ons
nieuwe huisje achtergelaten, wat mij genoodzaakt maakte er ook in te duiken.
Daar zag ik niet naar uit, aangezien de temperatuur uit de wind erg aangenaam
is, maar de wind maakt het toch koud genoeg om mijn UGG's aan te laten (laat
staan mijn kleren!). Ik stel mijn kindjes niet graag teleur, dus hup: kleren
aan de kant en in het water. Na een kwartiertje werd het me echt te koud en
zijn we het warme bubbelbad ingedoken.
Dit was een goede afsluiting om weer
even lekker warm te worden (ja,ja, ik weet het: in Nederland is het veeeel
kouder ;).
Na het zwemmen zijn de kinders in slaap gevallen voor de
t.v. en is Erik nog even eten gaan halen. Het kostte erg veel moeite om ze net
nog wakker te maken om er nog wat voedsel in te krijgen, dus we hopen dat
komende nacht niet hetzelfde feestje belooft als afgelopen nacht, maar we
zullen zien...
Het is nu 20:40 uur en ook ik zit te knikkebollen achter
mijn scherm, dus ik denk dat ik mijn bedje zo ook maar van dichterbij ga
bekijken.
*UPDATE*: natuurlijk heeft de blogger even de moeite genomen om wat foto's van het slapend kroost te maken.
Nog even de dingen die tot nu toe de meeste indruk hebben
gemaakt: Groenland vanuit de lucht, de verschillende soorten bomen die je hier
ziet, de grote wegen, de heuvels in la Jolla, de kolibri die ik zag op de
boulevard, de pelikanen, het mega-grote marine-vliegtuig wat bijna over ons
huis heen kwam gevlogen (really huge!) en mijn knappe kindjes die zo goed door
de reis heen zijn gekomen!
Dikke kussen vanuit San Diego!
Van de week weer een verslag (waarschijnlijk dan iets korter).
